Sprawa dotycząca mojej rodziny stała się publiczna. Jak Państwo wiecie, nigdy do tej pory nie pisałam na tematy prywatne. Przejrzałam komentarze pod postami na Obserwatorze i uznałam, że powinnam na nie odpowiedzieć. Poprosiłam o pomoc pana Edmunda Pomichowskiego.  Na moją prośbę tekst z Obserwatora ukazuje się i tutaj. Milczałam trzy lata, teraz milczeć nie mogę.

Dziękuję Panu Edmundowi Pomichowskiemu za współpracę i zrozumienie.   

Moja sytuacja rodzinna jest szalenie skomplikowana i to nie jest czas ani miejsce na jej wyjaśnianie. Kilka tygodni temu podjęłam decyzję o wyprowadzeniu się z domu mojej matki w Wojnowie. To była szalenie trudna decyzja, ale nie chodziło tu o moje widzimisie, tylko o bezpieczeństwo mojego syna. Wybierając między moją matką a moim synem, wybrałam moje dziecko. To, co działo się w naszym poprzednim domu, było horrorem. Nie chcę do tego wracać.

Wiem - ale tak naprawdę nie chcę wiedzieć - kto doradzał mojej matce. Moja matka za chwilę przestanie być potrzebna. Wtedy zostanie sama. Pozostanie mi tylko zaciśnięcie zębów i zajęcie się starą, zmanipulowaną kobietą, którą nikt się nie zajmie bo ona już nie będzie miała z czego za opiekę płacić. I która nikogo nie będzie obchodziła, za wyjątkiem mnie - nadal zostanie moją matką. Kobietą przeze mnie nie kochaną, ale kochaną przez mojego Syna. To Wojtek podjął decyzję. Wojtek uznał, że bez względu na wszystko to jego babcia. Zazdroszczę mu tej nieświadomości. Uznałam jego decyzję z szacunkiem i z pełną świadomością tego, co robię.

Nie zawsze jest tak, że starsza pani, wykorzystywana w swojej niewiedzy, jest osobą pokrzywdzoną. Warto - zanim powiesi się psy na mnie - zastanowić się przez chwilę. Bardzo łatwo jest odsądzić kogoś od czci i wiary, nie znając sytuacji. Moja matka jest starą i bardzo samotna kobietą, wykorzystywaną do walki ze mną. Dramat mojej rodziny kiedyś się odwróci. Ja nie odpuszczę.

Złożyłam wniosek o zmianę nazwiska. Mam ogromny szacunek dla mojego nieżyjącego Ojca, ale nie chcę mieć nic wspólnego z moją matką. Chcę odciąć pewne sprawy.

Kiedyś rozmawiałam z moimi znajomymi. Każdy z nas ma jakieś anse w stosunku do tej władzy. Ja mam wyjątkowe, bo zniszczono moją rodzinę. Jesteśmy tu, gdzie jesteśmy, ze względu na przemoc w rodzinie. Jej sprawczynią jest moja rodzona matka, babcia mojego syna, która od kilku tygodni ani razu nie zainteresowała się tym, co dzieje się z jej wnukiem. Ani razu nie zadzwoniła do Wojtka, mimo że ten kilkanaście razy dzwonił do babci. Nie odebrała telefonu i nie oddzwoniła.

Bywa.

Nikomu nie życzę takiej sytuacji. Dla mnie rodzina to wyłącznie mój syn.

To jest nasz -  mój i syna -  osobisty dramat. Dajcie nam go przeżyć w spokoju.

Anka Grzybowska

  

pozdrawiam

Anka Grzybowska

www.obserwator.org