Też zbierali na dach...

Z koleżką Sławkiem, dla swoich Ignacem, od czasu do czasu jestem w trasach. Takich rekonesansowo objazdowych. Mających na celu, poszukiwanie na Mazurach, tzw. okazji. Jakież to okazje ? Różne, różniste. Od samochodów po starocie, z których sprzedaży, ów nawiasem mówiąc, między innymi się utrzymuje. Ostatnio, wracając z Nidzicy, na wysokości miejscowości Napiwoda, poczułem lekkie hamowanie i auto stanęło, przed starą, kamienną stodołą z napisem STAROCIE. Wchodzimy do środka, oglądamy stare meble, lichtarze, obrazy i... kuchnię węglową. Przecudnej urody. Wykonaną z błyszczącej, chromoniklowanej stali, która mimo swoich stu lat, wygląda jak nowa. Znawca tematu, pyta właścicielki magazynu o cenę. Ta pada - my z wrażenia też. Nie kupujemy. Nagle słyszę jakiś znajomy głos, z oddalonego końca stodoły. Gdzieś już słyszany. Mózg wchodzi na obroty i szybko analizuje mowę właściciela. Olśnienie. Wiem, generał Kiszczak. Podchodzę bliżej. Stoi siwy, ponad 80 letni facet, znany mi z radia, telewizji i... stanu wojennego. Obok niego wyglądający na ochroniarza, 50 letni mężczyzna. Potem, okaże się, że jego syn. Gdy go mijam, dotykam stojące obok mnie, stare pamiętające lata siedemdziesiąte krzesło i wtrącam : - Sław zobacz, te pamięta chyba Gierka. Dziadek zerka na mnie kątem oka, ale tak sprytnie, ze nie każdy by to zauważył, po czym szybciutko opuszczają stodołę. Widać, muszą być bardzo uczuleni, na przygodne kontakty. W tych czasach - szczególnie. Nie byłbym sobą, gdybym nie zaczął zagadywać sprzedającą starocie kobietę, czy owi panowie tu często. Owszem, mówi, ale nie kupują. Bardziej oglądają i narzekają że drogo. Po czym zaczyna snuć opowieść, o letnim domu Kiszczaków, który jest usytuowany w małej, przyjeziorowej osadzie Wilkno, o rzut kamieniem od Napiwody. Otóż, dwa lata temu, dom ten, z nie znanych przyczyn, w wyniku pożaru stracił dach łacznie z więźbą dachową. Nowy proboszcz, obejmujący w tym czasie parafię, ogłasza zbiórkę pieniędzy na odremontowanie budynku. Mieszkańcy do zbiórki, podchodzą z niesmakiem i mieszanymi uczuciami. Szkoda, że nikt nie pomyślał, by go uprzedzić dlaczego. Sądzili naiwnie, ze może ten nowy, ma taką naturę, że lubi pomagać w biedzie wszystkim. Kiszczakom też. Z kolei, niczego nie świadomy ksiądz, dalej agitował, bo z większą kasą do kościoła nikt się nie wyrywał. Wtedy buchnęło. Jakaś lokalna gazeta, napisała o sprawie i zaczęły się telefony. Z kurii tez. Na szczęście, z opresji wybawiła proboszcza i mieszkańców sama rodzina Czesława Kiszczaka. Otóż, kiedy dotarła do niej informacja o zbiórce pieniędzy na ich dach, żona młodego Kiszczaka przyjechała na plebanię, z podziękowaniami za dobre chęci, niemniej, stwierdziła, oni sami sobie z dachem poradzą. A zebrane fundusze, niech proboszcz przekaże bardziej potrzebującym. W ten oto sposób, kółko szczęśliwie się zamknęło. Ale śmiechu było po cholerze, przyznaje relacjonująca mi wydarzenie kobieta. Ma chyba racje. Skoro nawet ja, kiedy po dwóch latach się o tym dowiedziałem, szczerze z tego ubawiłem. To tyle, na długi weekend Eap