Czyżby ostatni akt ...

Na naszych oczach rozgrywa się ostatni akt samorządowej Sagi Rodu Opalachów. Ta rodzina związana jest z ziemią ruciańską od dość dawna. Gdyby przyjąć, ich osiedlenie na niej, na połowę lat sześćdziesiątych. To kawał rodzinnej historii. Z tego, co dało się zauważyć, przez ponad 30 lat, każde z nich, umocowane było, albo w państwowej firmie, albo blisko urzędu, obojętnie, kto by nim nie rządził. Nie pamiętam też, by którekolwiek z nich pracowało na własny, prywatny rachunek. Ta żeńska połowa, zaczynała pracę, jeszcze za wszechwładnej komuny, a skończyła za tzw. nowych czasów i wolnego rynku. Piszę tak zwanych, bo prawdziwych nowych w odbiorze społecznym, może doczekamy, ale w pokoleniu, teraz dorastających naszych potomków. Myślę, że ich nie będzie cechować przebiegłość, cwaniactwo i rozgrywanie samorządowych układanek. Jak ktoś dokładnie policzył, owa dama, była cieniem kilku naczelników, burmistrzów oraz tych, którzy dużo w tamtych czasach, mieli do powiedzenia. Przetrwała najgorsze burze, kataklizmy i zawirowania. Padali naczelnicy, burmistrzowie, odchodzili komisarze a ona trwała nadal. Jakby, nie przymierzając, taki na małą skalę, ruciański - akropol. Z minimalnymi przerwami 32 lata. Nie wiem, czy jest taka druga osoba w Polsce. Należy sadzić, że ta passa trwała by nadal. Gdyby nie wpadnięcie w rutynę. Wtedy czujność spowalnia, człowiek nabiera przekonania, o swej nieomylności i ulega złudzeniu, że teraz, po tylu latach, jest nie do ruszenia. Jego posady przez lata tak scementowały, że nic nie jest w stanie go zaskoczyć.. I wtedy najczęściej, przychodzi cios... Niespodziewany, ale mocny. Krótki, z szarpnięciem. Taki pobudzający ponownie wyobraźnię do działania. Człowiek próbuje się bronić. Używa wszelkich dostępnych mu środków, ale ogień już wrze. Mocno wrze. Strzela iskrami. Zbiegają się ludzie, ten sądzi, że jemu z pomocą. Ale, ci wcale nie chcą pomagać. Przeciwnie. Przybiegli, by dołożyć drew. Widząc, wczorajszą butną istotę - dziś jako małego człowieczka - nabierają przekonania, że owa postać, wcale nie jest mocna. Jest do pokonania. Szeregi sympatyków maleją. Bacznie obserwujący ognisko z boku, widząc, że walcząca o swój byt, zaczyna grać nie fair, skonsternowany, przyłącza się do grona biegnących po polana. I tak, krok po kroku, następuje po latach, publiczna zapłata. Tu, na ziemi. Ta druga przyjdzie później. Urzędnicza agonia. Dlatego, nie wnikając już w to, czy ta nasza demokracja w całości się sprawdza, należy jej za coś podziękować. Za to, że dała nam wspaniały oręż. Tym orężem jest moc sprawcza odwołania każdego. Bez względu na wiek, płeć czy wykształcenie. Każdego, kto będzie działał na korzyść jednostki, doprowadzając, do zubożenia dobro pozostałych. A na koniec. Z dniem 26 lutego, zamykam sprawę tej dwójki ruciańskich samorządowców. A na postawione mi onegdaj pytanie, z kim wolałbym grać w pokera, z Ireną czy ze Zbyszkiem, odpowiadam - z żadnym z nich. Po czym, wyjął bym warcaby.
Eap